از زنجیر خودشناسی

یکی از تناقض های کودکی ما این بود که در مناسبات مختلف ما را مجبور به سردادن شعار "مرگ بر ..." علیه کسانی می کردند که ما نه تنها ذهنیت بدی از آنها نداشتیم بلکه داستان ها از قهرمانی هایشان شنیده و پرداخته بودیم. واکنش ما به این اجبار دهان های بازی بود که کلمات نامفهومی از آن بیرون می آمد و چشم هایی که از سر کیف به هم لبخند می زدند. لذت غریزی نافرمانی سرخوش مان می کرد. لذتی که روزی با جوابی دندان شکن زایل شد. جنازه های پاره پاره ی قهرمانان را بر پشت وانت تویوتایی در شهر گرداندند در حالی که صورت های شان با زغال سیاه شده بود. دهانم باز و لبخندم از فرط وحشت مرده بود. بر عصر و آفتاب عذاب آورش لعنت می فرستادم. خودم را گم کرده بودم، کوچه ای را که خانه ی مادربزرگم آنجا بود گم کرده بودم و تا مدت ها از خجالت این که دوست داشتم شب ها در بغل کسی بخوابم دستپاچه و بلاتکلیف بودم.