1-
من در حال سپری کردن زیباترین پاییز زندگیم هستم.پاییز را همیشه دوست داشته ام.بیشترازبهار حتا.در سرما و گرما کم طاقتم و رنجور.پاییز فصل رنگ هاست،فصل انار و شب های بلند.اولین روزش اگر "اول مهر" نبود بهتر هم می شد.این دوستی ِ شب های بلند و دلزدگی از اول مهر از کودکیم به جا مانده.زمانی که کودکی حساس و پرشور و ظریف بودم و خشکی و خشونت محیطی که در آن زندگی می کردیم بسیار آزارم داد.هر چه که شب های بلند از آن فضای دل آزار دورم می کرد "اول مهر" ترکه به دست و سر ِ ساعت، پشت سرم به سمت ملال کلاس های بیدر و پیکر آن سال های جنگ و اضطراب هلم می داد.جایی که همسن و سالانم به کل از عالم ِ من به دور بودند... بگذریم.هر چه که بود و هست من الان دارم پاییز منحصر به فردی را تجربه می کنم. شاید امسال چون رها هم هست و خنده و شیطنتش با هجوم این همه رنگ سرخ و زرد و نمی دانم چه رنگ، من را به کشف های جدیدی ره می برد.با رها به شناخت بیشتری از خودم می رسم.انگار که دوباره دارم بزرگ می شوم.انگار که پاییز بعضی از این رنگ های دلفریبش را این همه سال از من پنهان کرده باشد.
2-
اگر در مورد "تسخیر وال استریت" فقط از 20:30 چیزهایی به گوشتان خورده باشد نفرت تان را از شنیدن نامش و میل به بالا آوردن دل و روده ی زخم و سندرم زده تان درک می کنم.اگر فکر می کنید که دنیای امروز فقط دو راه (یا دست کم راهی دیگر که در سال های 1990 دود شد و به هوا رفت) پیش رو دارد و باید بین بنیادگرایی دینی و لیبرال دموکراسی یکی را انتخاب کند حق داریدطرف دومی را بگیرید و بخواهید از اسفل سافلین خود را بالا بکشید.اما کمی صبر کنید.بگذارید بدون پیشداوری و وهم که شیوه ی همه ی علم باوران بوده نگاهی به بعضی ویژگی ها و چالش های پیش روی "تسخیر وال استریت" بیندازیم:
- طبق نظر سنجی انجام شده توسط وال استریت ژورنال 76 درصد مردم آمریکا همدلی و پشتیبانی خود را با این جنبش اعلام کرده اند.دلیل واضح و ساده ی این حمایت اکثریتی اصالت این جنبش است که آن را از اصالت مطالباتش گرفته است.شعارها علیه سلطه ی بانک ها و موسسات بزرگ مالی بر زندگی و مقدرات مردم،بیکاری،اخراج سازی و تعدیل نیرو،جنگ،کاهش خدمات اجتماعی و بیمه ها،افزایش مالیات و شهریه های تحصیلی و در بعضی کشورها انتقال فشار بحران اقتصادی به لایه های میانی و پایینی جامعه با اتخاذ سیاست های ریاضت اقتصادی بوده است.
- جهت گیری کلی این جنبش هنوز مشخص نیست.این جنبش خام تر و جوان تر از آن است کهبخواهد استراتژی کلی خود را در خصوص نظام اقتصادی-سیاسی فعلن موجود مشخص کند.هر دو راه اصلاح و انقلاب محتمل اند و منجر شدن به هر کدام مقتضیات خاص خود را خواهد داشت.کسانی که از همین الان وقوع یکی از این دو را قطعی می پندارند نگاهی ابزاری به این جنبش دارند.بسیاری بدون آن که کوچک ترین اعتقادی به خواسته های این جنبش داشته باشند به دلایل فراوان و با ظاهری فریبکارانه از آن حمایت می کنند.در حالی که اگر در آمریکا و اروپا به معترضان اجازه داده می شود تا میتینگ و تظاهرات خود را آزادانه برگزار کنند در صورت وقوع همین اعتراضات در کشورهای تحت سیطره ی این حامیان دروغین، با شدیدترین سرکوب ها مواجه
.خواهد شد
- تسخیر وال استریت جنبشی ایدئولوژیک نیست.رهبری آن با سازمان و گروه خاص نیست و این هر دو از نقاط قوت آن است.
- کارگران،دانشجویان،خبرنگاران،پزشکان،افراد جویای کار و بیکار شده ها،کارکنان بخش خدمات و ... آحاد تشکیل دهنده ی این جنبش اند.به این ترتیب این جنبش به مفهوم کلاسیک جامعه شناسی "طبقاتی" نیست و بسیاری از تعاریف سنتی از طبقه و جنبش اجتماعی را به چالش گرفته است.
- همانطور که بالاتر گفتم تسخیر وال استریت در ابتدای راه است و جز توان و انرژی خود آن چیزی ضامن ادامه ی حیاتش نیست.اما این جنبش باید موضع خود را در قبال فرصت طلبان غرب ستیزی که آرزوی شان بازگرداندن جامعه به حاکمیت قرون وسطایی ست مشخص کند؛آن ها که کل تمدن غرب و هویت انسانی به دست آمده در قرون اخیر را نشانه گرفته اند.