عید امسال بعد از نمی دانم چند وقت رفتم نودشه. خیلی از خاطرات از بین رفته بود و به جای آن تا دلت بخواهد پراید و آپارتمان های بدقواره ای که شهر را شبیه تونل زشتی کرده بودند. باغ در حال دود شدن بود و به جای آن تابلوهای خانه باغ اجاره ای بر تیرهای برق سبز شده بود. مردم تفریح کنان می نالند. همچنان که پول در می آورند می نالند. همچنان که خرجش می کنند می نالند. کمردرد در مقابل پلکان ها عاجزم کرده بود. با آن ساختمان قدیمی سه طبقه که کودکیم در طبقه دومش گذشت عکسی انداختم. البته نه در کنار هم ، تنها در یک کادر. نمی شود با خیال راحت گریه کرد، فقط باید نالید تا دست از سرت بردارند.