ژاپنی ها مردم جالبی هستند. آنها به شکلی ساده و روان و در عین حال بسیار اثرگذار پیچیده ترین احساسات، موقعیت ها و مناسبات انسانی را جلوی چشم مخاطب می گذارند و بر خود و امور مختلف بسیار مسلط نشان داده اند( الان کلمه ای جز "تسلط" برای توصیف چیزی که در ذهنم است سراغ ندارم.). علاقه ی من به آنها از کودکی و با سریال "از سرزمین شمالی" شروع شد. یادم هست که پایان سریال برای من با چه غم سنگینی همراه بود، آن قدر هم بزرگ نشده بودم که بدانم با تمام شدن این سریال چهارشنبه ها هم تمام نشده اند و همچنان طبق روال سرجا و به وقت خودشان می آیند و می روند. بعدها که هایکو می خواندم و زوال فرشته و برف بهاری یا داستان توکیو و اگتسو مونوگاتاری را دیدم این علاقه بیشتر هم شد. تازگی سه فیلم از ناگیسا اوشیما دیدم. پیشنهاد می کنم فیلم های این پسر شورشی سینمای ژاپن را هم ببینید: امپراطور هوس، در قلمرو احساس و مرگ با طناب دار.