کم آبی

نیاز و طمع چشم انسان را کور کرده است. او یا دستش در جیب همنوعانش است و یا دست تطاول بر طبیعت گشوده است. در مورد بحران کم آبی بسیار سخن گفته می شود. کسی مسئولیت بخشی از قضیه را که متوجه فعالیت های نیاز و آزمندانه ی بشر است بر عهده نمی گیرد. دولت از مردم می خواهد که صرفه جویی کنند و مردم دولت را در به وجود آمدن وضع مقصر می دانند. و هر دو طرف تقریبن در این حد متوقف شده اند. در حالی که واقعیت این است هر دو سو در این قضیه هم محق و هم مقصرند. حدود 90 درصد از آب مصرفی در کشور سهم بخش کشاورزی است. که در خوش بینانه ترین حالت و با این وضعیت فاجعه بار تامین، انتقال و مصرف آب در مزارع حدود 70 درصد از کل آب مصرفی بخش کشاورزی به هدر می رود. به این قضیه تولید محصولات با نیاز آبی بالا مثل یونجه، ذرت و چغندر را اضافه کنید که در مملکت خشک و نیمه خشک ما فاقد توجیه است و موازنه ی منابع آب و خاک ما را به هم می زند. کشاورز، ناآگاه و دنباله رو نیاز و طمع است و دولت اقدامات کافی در زمینه ی اصلاح الگوی کشت، مدرن کردن نظام آبیاری، جلوگیری از برداشت های غیر مجاز و ارتقاء دانش و فرهنگ عمومی در این زمینه ندارد. تمام زورشان به بخش مصرف خانگی می رسد و مخاطب توصیه های صرفه جویانه هم عملن همین بخش است، در حالی که فاجعه ی اصلی در بخشی دیگر در حال وقوع است. به عنوان کسی که عملن با این مسائل درگیر است و با تکیه بر مشاهدات هر روزه و از نزدیک می گویم که وضع منابع آب سطحی و زیرزمینی وضعی فوق بحرانی و ترس آور است و اگر این طور پیش برویم به وضعی فلج کننده هم خواهیم افتاد.