به یاد می آورم

بچه که بودیم سر کوچه مون یک مغازه ی میوه فروشی بود که کاک محمد و کاک محمد امین نام هایی با هم اداره اش می کردند. اطراف این مغازه هم چند تا بقالی و کارگاه گیوه بافی بود که استادکار و شاگردها دم غروب دور محمد و محمدامین جمع می شدند؛ با چوب هایی که داخل پیت حلبی آتش زده بودند خودشان را گرم می کردند و می گفتند و می خندیدند. من به پینگ پنگ معتاد بودم و همه ی پول توجیبیم که فکر کنم 5 تومن بود را توی کلوپ و بابت یک ساعت بازی پینگ پنگ خرج می کردم. این که میگم کلوپ ساختمان نیمه کاره ای بود که دو تا میز تنیس و یه دستگاه فوتبالدستی گذاشته بودند و اغلب اونجا بساط بازی های شرطی بر پا بود. بعد از پینگ و پنگ و موقع برگشتن به خانه می رفتم پای صحبت های اون دو نفر میوه فروش و مردای دیگه ای که محل کسب و کارشون اونجا بود می نشستم. کاک محمد پدر مختار،دوست من، بود که قبلن در پست بنفشه ها ازش نوشته بودم و خیلی پیش می اومد که من و مختار با هم می نشستیم پای نقل و خاطرات و شرح افتخارات باباش و بقیه ی دوستاش. آنها بدون توجه به حضور ما بچه ها از هر چیزی حرف می زدند. از ماجراهای عاشقانه و دزدی از باغ بگ( در دوره ی ارباب-رعیتی فئودال های های منطقه ی ما را به این لقب صدا می کردند به جای خان و بیک و ...) و مُلا در دوره ی جوانی شان، تا ادعاهای عجیب و غریب کاک محمد در مورد سایز آلتش ( بعدها با خواندن صد سال تنهایی و خوزه آرکادیویش یاد محمد با آن دندان نیش طلایش می افتادم که با هر خنده خودنمایی می کرد) و خاطره ی سالهای دورتر محمدامین از خریدن یک شال ابریشمی گرانبها در سفر عراق(آن زمان به خاطر نزدیکی به شهرهای عراق، خیلی از مایحتاج مردم مرزنشین از آنجا تهیه می شد و بیشتر داد و ستدهایشان با آنها بود تا شهرهایی مثل کرمانشاه و سنندج در ایران) و اینکه در راه برگشت به یک مادیان برخورد می کنه و به قصد س ک س با مادیان زبان بسته، سعی می کنه که با شال اونو به درختی ببنده که وسط کار مهار از دستش در میره و مادیان با سرعت تمام پا می ذاره به فرار و تنها چیزی که نصیب محمدامین ناکام میشه تماشای حسرتبار شال به اهتزاز درآمده اش بر گردن مادیان بوده است. یادم نمی آد من یا مختار از صحبتای باباش و به کار بردن صریح اسامی جاهای ممنوعه ی بدنشون خجالت کشیده باشیم و یا حسی از تنفر از آنها بهمون دست داده باشه؛ اونا هر چی میخواستن میگفتن و همه با هم بهشون می خندیدیم. 

پدر من اما معلم بود و همه ی دوستانش بدون استثنا از همکارانش بودند. آنها مردان معقول و محترمی بودند که غریبه ای به جمع شان راه نداشت و هر شب بساط شب نشینی داشتند که اغلب به بازی ورق و شطرنج می گذشت. محفل آنها هم مثل میوه فروش ها و گیوه باف ها کاملن مردانه بود. عجیبه که من از آن همه شب نشینی هایشان حتا خاطره ای ندارم. آنها جلوی ما بچه ها کاملن خوددار بودند و حرفی اگر بود در محافل خصوصی ترشان زده می شد.

سال ها بعد یک بار مختار را دیدم. می گفت تا سال دوم دبیرستان درس خوانده و بعدش رفته وردست یک مکانیک و الان هم راننده ی بین شهری بود و من هم شدم مسافرش. در طول راه با هم حرف می زدیم و ادبیاتش برای من قابل تحمل نبود. مثل پدرش حرف می زد و انگار نه انگار که بخشی از کودکی من با همان حرف ها گذشته بود. ولی مثل این که بار آن نیمه ی خاموش و به ظاهر محترم بر من بیشتر سنگینی می کرد. ما راه پدران مان را رفته بودیم و اغلب راهی جز این هم نیست.