در افسانه ای قدیمی که به ملتی افسانه ای متعلق است، چنین آورده اند که در زمانی نامعلوم تمام نیروهای شر در محلی گرد هم آمده، جماعتی شکل داده بودند. آنها هر روز صبح (آنگونه که از این افسانه بر می آید در آنزمان شب مطلقن قلمرو خداوند بود و نیروهای شرور هم به شکل انسان، تنها موجودی که تفاوت خیر و شر را می دانست، در آمده بودند) در نقاط مختلف دنیا برای انجام ماموریت های مختلف پراکنده می شدند و پس از جدال روزانه ی طاقت فرسایشان با نمایندگان خدا، برای تجدید قوا و سازماندهی بهتر شبانه به محل تجمع معهود برمی گشتند. این جدال بی سرانجام خیر و شر ادامه داشت تا زمانی خداوند که معلوم نبود از اشرار چه دیده که آن قدر خشمناک است، تصمیم به نابودی آنان گرفت و زمین لرزه ای سهمگین بر آن مکان شیطانی نازل کرد. شهر اشرار به طرفه العینی ویرانه ای شد و آن شیاطین در زیر آوار مدفون شدند. در همان زمان نیک ترین بنده ی خدا بر روی زمین، آن که هرگز فریب شیاطین را نخورده و اثری از شرارت در فکر و عملش دیده نشده بود و برای پراکندن و حاکم نمودن حکم خداوند به سیر آفاق و انفس مشغول بود، بی خبر از اتفاقی که افتاده بود به نزدیکی آن شهر غریب رسید. در کار آن قوم و فاجعه ای که بر آنها رفته بود فروماند، در حال تفکر در حکمت خداوندی بود که صدای ناله ای از زیر آوار شنید. نیک نفسی به او حکم می کرد که به کمک تنها صدایی بشتابد که از آن ویرانه ی هول انگیز بر می خاست. و اینگونه بود که تنها بازمانده ی اشرار از زیر آوار جان سالم به در برد و از روی قدرشناسی از آن مرد خدا خواست تا شاگرد و ملازم او در سفرهایش باشد. آن مرد خدا خسته از تنهایی و یکنواختی یشنهاد او را پذیرفت و از آن روز خیر و شر دست در دست هم، شب و روز، دنیا را می گردند و در اثر این همنشینی چنان شباهتی به هم پیدا کردند که دیگر انسان هم قادر به درک و تمییز قلمروشان از هم نشد.
خیلی دوست دارم بدونم این افسانه از کدوم ملت افسانه ای هست：)
فکر کنم چینی باشد
لااقل از آخر داستان یقین پیدا میکنم که ایرانی یا اسلامی نیست. برای فرهنگی که حقیقت را اظهر من الشمس می داند این افسانه متعلق به کتب ضاله هست ：)
دیگه سوال پیچ نکن آق معلم