روزهای پس از "شب های کابیریا"

"بعضی چیزا هست که خباثت بشر نمیتونه اونها رو زشت جلوه بده، و در بین یه مشت احمق ِ پست که ابلهانه می خندند خوشبختانه همیشه یه نفر هست که میفهمه، که میدونه، یه نفر که قدردانی میکنه..." جملاتی که خواندید بخشی از دیالوگ مردی(که خود را دونوفریو  معرفی می کند) با کابیریا در فیلم شب های کابیریا به کارگردانی فدریکو فلینی ست. فیلم داستان زنی(کابیریا)ست که زندگی اش را از راه خوابیدن با مردها می گذراند. این راه ِ گذران ِ زندگی، انتخاب او نبوده و برای همین همیشه از طریق قلب مهربان و ساده اش راهی به بیرون از آن می جوید. تلاشی که هر بار در برخورد با افراد و جامعه ای که او را همینطور که هست می خواهند به شکست منجر می شود. دیالوگ بالا را دونوفریو در جایی از فیلم می گوید که کابیریا پس از آن که در یک نمایش و در حالی که هپنوتیزم شده به زیبایی هر چه تمام تر از احساسات درونی خود و دلتنگی اش برای زمانی که دختری 18 ساله بوده سخن می گوید و جمع تماشاگران و مردک گرداننده ی نمایش به او می خندند...کابیریا که باز هم از نمایاندن خود واقعی اش به مردم ضربه ی بدی خورده به شدت عصبی ست و درست در همین لحظه است که گوینده ی آن حرف ها سر و کله اش پیدا می شود؛ کسی که با بقیه متفاوت است: او می داند،می شناسد، می فهمد،زبان را با مهارت تمام به کار می گیرد و همین ها سلاحی خطرناک در اختیارش قرار می دهد تا بتواند کاری ترین ضربه را وارد کند؛ آن هم به کسی که بلافاصله بعد از یک فاجعه سر بلند می کند و آواز و موزیک گروهی دوره گرد او را منقلب می کند و لبخندی بر لبش می نشاند، لبخندی که گویی هجو دنیایی ست که چنین تقدیر ناعادلانه ای را برای او رقم زده است. 

چند روزی هست که به شدت تحت تاثیر این فیلم ام.