او یک باغبان بود

امروز به جای دیدار هر روزه ی صبحگاهی مان آگهی ترحیم ات را دیدم.هر روز که من برای گرفتن سنگک تازه می رفتم تو با بیل روی شانه ات و سلامی که همیشه در گفتن اش پیشدستی می کردی، با آن لبخند و روی گشاده و قدم های کوتاه و شتابان،چکمه به پا به سمت باغت می رفتی.گاهی جوی آب را لایروبی می کردی گاهی اره ای،قیچی باغبانی یا روزهایی که باید تا ظهر می ماندی بقچه ی کوچکی در دستت بود و اگر فرصتی برای گپی کوتاه داشتیم از وضعیت آب سراب،گرانی یا از مفتخورها(پسرهایت) چیزی می گفتی و می گذشتی.امروز برای همیشه گذشتی و من روزی را به خاطر می آورم که در فرمانداری نماینده باغداران بودی و در مقابل شهردار و فرماندار و نماینده های حقوقی شان که آن همه کلمه ی قلمبه سلمبه پشت سر هم ردیف کرده بودند و برای کم کردن از حقابه ی باغداران نقشه کشیده بودند کم نیاوردی که هیچ، پیروز هم شدی و در حالی که چشمانت از شادی برق می زد هر دو بازوی من را گرفتی و تبریک گفتی بابت پیروزی مشترکمان.یادت به خیر پیرمرد!

بعد از تو و آن همه عشق درگذشته چه بر سر باغ ات خواهد آمد؟شک ندارم که مفتخورها عرضه ی هر کاری را نداشته باشند از پس خشک کردن باغ و قطع درختان خشک شده و دادن رشوه به بعضی ها برای ملحق کردن باغ به محدوده ی شهر و فروختن زمین بر خواهند آمد.از امروز بدون شک از سرسبزی و زیبایی این شهر ولو اندکی کم خواهد شد.و من اولین سلام روزانه ام را به شاطر و شاگردش خواهم داد.یادت بخیر!